H ΚΟΚΚΙΝΙΣΚΟΥΦΙΤΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΜΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ

 

Μια φορά ,στο εδώ και το τώρα, όλες οι αποχρώσεις του πρασίνου ξεράθηκαν τόσο πάνω στην ξύλινη παλέτα ,που σχεδόν εξαφανίστηκαν.

Παρόλα αυτά ,

η κοκκινοσκουφιτσα φόρεσε το κατακόκκινο σκουφί της ως συνήθως, την επίσης κόκκινη μάσκα της, άρπαξε ανά χείρας το πλεκτό απο καλάμι μπαμπού ξύλινο καλαθάκι της και πήρε το δρόμο για το καμμένο δάσος...

Επιφυλακτική και υποψιασμενη από χρόνια, το μάτι της ήταν σε εγρήγορση μην τυχόν και την πάρει στο κατόπι ο λύκος ο κακός...

Μα το μουσουδι με τα σουβλερά τα δόντια και την υγρή από την λιγούρα ροζ γλώσσα, δεν φαινόταν πουθενά...

Είχε γίνει ένα με τα πρησμένα κουφάρια των υπολοίπων ζώων που κειτονταν ανάσκελα , αναδύοντας την μπόχα της σήψης και του θανάτου ανάμεσα στα λογής-λογής αποκαίδια .

Μόνο κάτι καλοντυμένους και μορφωμένους ανθρώπους συνάντησε ανάμεσα στις στάχτες,που με κορκοδειλια δάκρυα εκδραμάτιζαν μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες:

" τουλάχιστον δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα",είπαν. .

Τα πολυτελή ιλουστρασιόν πρόσωπα, χαμήλωσαν το βλέμμα,πέταξαν όπως- όπως τις μάσκες , μπήκαν στις θωρακισμένες μαύρες λιμουζίνες τους και πήραν το δρόμο της επιστροφής...

Βλέπεις εκείνα ,είχαν που να πάνε ..

Η κοκκινοσκουφιτσα πάλι όχι.... τα έχασε όλα σε μια μόλις στιγμουλα.....

Συνέχισε να περπατά πάνω στα κόκκινα σκονισμένα παπουτσάκια της με τις λιωμένες από την θερμότητα σόλες τους, ανάμεσα στα χαλάσματα του κάρβουνου και τη γκρίζα σκόνη, επαναλαμβανοντας μηχανικά από μέσα της: " τουλάχιστον δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές....τουλαχιστον δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές...τουλάχιστον δε.........Χα!!!

Τα σώματα..μόνο .τα σώματα γλύτωσαν ,γιατί οι ψυχές παραδόθηκαν στον πύρινο λύκο την ώρα που εκείνος κατασπάραξε ηδονικά ,σπιτια ,χωράφια, ζώα,επιχειρήσεις,όνειρα....

Αύριο θα έρθω να φυτέψω ένα κλαρακι ελιάς"είπε και συνέχισε να περπατά πνιγμένη στη μουτζούρα.,με κόφτη επιδερμική ανάσα...

Κάπου στο βάθος μια ξενυχτισμενη,βραχνιασμένη ντουντούκα τσίριζε νευρικά και αγχωμένα:

" εκκενώστε τον οικισμό άμεσα για την προσωπική σας ασφάλεια !!!!!!"

"Τουλάχιστον δε θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα",

επανέλαβε με εξασθενημένη φωνή, συνεχίζοντας να περπατά με σκυφτό κεφάλι μέσα στο πουθενά.....

Και έζησε αυτή καλά και εμείς καλύτερα;;;;;

Ποιος ξέρει......Η ιστορία θα το δείξει....

Νάσια Παναγοπουλου