ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Εγκλωβισμένος μέσα στα ανηλιαγα κελιά του μυαλού σου,αλυσοδεμένος στη σκοτεινή σπηλιά σου,σπρώχνεις ρυθμικά αλλά βαριεστημένα τον τροχό σου,έχοντας σαν μόνη συντροφιά την σκιά του ειδώλου σου στον απέναντι γκρίζο τοίχο,συνέπεια της  φλόγας ενός πολικαιρισμένου κεριού που τρεμοπαίζει. 

Παγωμένος από συναισθήματα χρόνια τώρα ,μαριονέτα παλιακή, κοκκαλωμένη  .

Μόνος μέσα στη μούχλα της μοναξιάς σου,απλά σέρνεις τον τροχό ακούγοντας το γνώριμο ήχο που αφήνει το σουρσιμο της αλυσίδας  πίσω σου.

Δεν έχεις πλέον αποτύπωμα,σου έβαλαν γάντια,

Δεν έχεις φωνή ,σου σφάλισαν  το στόμα με μάσκα.

Σου άφησαν μόνο ένα ζευγάρι γυάλινα ,ανέκφραστα μάτια για να παρακολουθείς την ολοκληρωτική υποταγή σου και ένα ζευγάρι αυτιά για να εκτελείς τις εντολές τους.

Εχεις όμως ακόμη μια καρδιά που  χτυπά, σημάδι ότι είσαι ζωντανός και αξίζει  να παλέψεις για αυτά που κάποτε έδιναν νόημα στη ζωή σου.

Εχεις λόγο να σπάσεις τις αλυσίδες σου,Δεσμώτη, 

Να ξεκλειδώσεις το λουκέτο της φυλακής σου,να βγεις από την μαύρη σπηλιά σου ,ακολουθώντας μια χαραμάδα φωτός που ανχοφαίνεται στο βάθος.

Υπάρχει ακόμη ελπίδα!